Ο πρώτος Έλληνας street artist στην Αμερική του '50

Ο επισκέπτης σήμερα της πλατεία της Elizabeth Tower του Πόρτλαντ, συναντά ένα πολύ πρωτότυπο έκθεμα, δύο υποστυλώματα (βάθρα) γέφυρας που έγιναν γνωστά ως Lovejoy Columns.  Το ιδιαίτερο με αυτά τα υποστυλώματα είναι ότι δεν χτίστηκαν στο σημείο αυτό αλλά ήρθαν με μεταφορά. Αρχικά τα βάθρα αυτά στήριζαν την μεγάλου μήκους ράμπα-γέφυρα Lovejoy αλλά επειδή έφεραν επάνω τους τα πρώτα street-art έργα του Πόρτλαντ απέφυγαν αρχικά την κατεδάφιση για να μεταφερθούν αργότερα στην πλατεία αυτή. Το ακόμα ποιο ενδιαφέρον στην ιστορία είναι ότι τα έργα αυτά είναι επηρεασμένα κυριως από την ελληνική κουλτούρα και ο δημιουργός τους φέρει το όνομα Tom Στεφόπουλος. 

Φωτισμένη, μία από τις δύο Lovejoy Columns

Ο γνωστός Έλληνας TAKI 183, είναι ο πρώτος που έκανε bombing την υπογραφή του στη Νέα Υόρκη και ανάγκασε το 1971 τους "New York Times" να του αφιερώσουν ένα ολόκληρο άρθρο. Το διάσημο tag (υπογραφή του) δήλωνε απλώς ψευδώνυμό του (από το Dimitrakis) και την 183η οδό στο Washington Heights που έμενε. Αν ο ΤΑΚΙ θεωρείται ο πατέρας του γκράφιτι, ένας άλλος Έλληνας μετανάστης θα μπορούσε να διεκδικήσει την πατρότητα της σύγχρονης street-art. Πρόκειται για την εξίσου ενδιαφέρουσα και εντυπωσιακή ιστορία του Τομ Στεφόπουλου που πρωτοπόρισε κάνοντας streeet-art στα μέσα του 20ου αιώνα στο Πόρτλαντ του Όρεγκον.

Η ιστορία του Αθανάσιου Στέφου που είναι άγνωστη ακόμα στην Ελλάδα, ξεκινάει από ένα μικρό χωριό της ορεινής Φωκίδας με το όνομα Κόκκινος, στο οποίο γεννήθηκε πιθανότατα το έτος 1892. Όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες την εποχή εκείνη, αποφάσισε να μεταναστεύσει για την Αμερική το 1910, όπου άλλαξε το όνομά του σε Τομ Στεφόπουλος. Το έμφυτο ταλέντο που είχε στη ζωγραφική δεν αρκούσε φαίνεται για να βιοποριστεί από την τέχνη του με αποτέλεσμα να δουλέψει για πολλά χρόνια ως φύλακας στους σιδηροδρομικούς σταθμούς του βορειοδυτικού Πόρτλαντ για την SP & S Railroad Company. Εκεί ο Tom ξεκίνησε να δημιουργεί έργα κατά τη διάρκεια των πολλών και ήσυχων ωρών της βάρδιας του. Αρχικά σχεδίαζε με κιμωλία, αλλά μετά από  την ενθάρρυνση των περαστικών τα πέρασε από πάνω με μπογιά. Οι τοιχογραφίες κέρδισαν γρήγορα το ενδιαφέρον του Tom, που άρχισε σταδιακά να αποκτά τοπική φήμη και προβολή από τα μέσα ενημέρωσης της περιοχής.  Από το 1948 έως το 1952, ο Τομ Στεφόπουλος δημιουργεί μια σειρά από έργα στα υποστυλώματα-βάθρα της γέφυρας Lovejoy, που ήταν κτισμένα μέσα στο σιδηροδρομικό σταθμό που εργαζόταν. 

 

Οι τοιχογραφίες του που είναι ένα πάντρεμα ελληνικής μυθολογίας και Αμερικανικής κουλτούρας,  χαρακτηρίζονται από ένα εξαιρετικά καλλιγραφικό στυλ. Ένα από τα πιο γνωστά έργα του, είναι του φιλοσόφου Διογένη, που περπατάει στους δρόμους της Αθήνας με το φανάρι του, αναζητώντας για έναν έντιμο άνθρωπο. Τα τοπία, οι κουκουβάγιες, τα ανθρωπόμορφα δέντρα και οι άλλες ιδιόμορφες τοιχογραφίες (λάδι σε τσιμέντο) του Tom έφτασαν να γίνουν σήμα κατατεθέν της πόλης. Πιστεύεται ότι ο Tom ολοκλήρωσε περίπου μια δωδεκάδα έργων ζωγραφικής κάτω από την γέφυρα του Lovejoy, αλλά δεν υπάρχουν φωτογραφικά ντοκουμέντα για όλα. Πέθανε το 1971.

Ο φιλόσοφος Διογένης περιπλανιέται στο Πόρτλαντ

Λόγω της ανάγκης της πόλης για επέκταση και ανάπτυξη αποφασίστηκε η κατεδάφιση της γέφυρας-ράμπας Lovejoy, αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα να ξεκινήσει το 1997 μια προσπάθεια διάσωσης των βάθρων της. Πρωτοστάτες ήταν μια ομάδα αρχιτεκτόνων εθελοντών με την ονομασία Rigga που αφοσιώθηκαν στο σκοπό αυτό. Μετά από μία εκτεταμένη άσκηση πίεσης προς την γειτονιά και τις αρμόδιες αρχές, η ομάδα κατάφερε να πείσει την πόλη, όχι μόνο να σώσει τις τοιχογραφίες, αλλά ολόκληρα τα βάθρα πάνω στα οποία διασώζονταν ακόμα έργα του Tom, με το επιχείρημα ότι αν τα έργα ζωγραφικής αποκοπούν από τα στοιχεία στα οποία φτιάχτηκαν, ένα μεγάλο μέρος της μαγείας τους θα χαθεί. Τελικώς 10 υποστυλώματα "συσκευάσθηκαν" και παρέμειναν για τα επόμενα 5 χρόνια αποθηκευμένα κάτω από τη Γέφυρα Fremont, μιας και οι κάποιες προσπάθειες που έγιναν για την αξιοποίησή τους υπήρξαν ανεπιτυχείς.

Το χρονικό της προσπάθειας για την διάσωση των υποστυλωμάτων και την αποκατάσταση των έργων καταγράφηκε το 2004, σε ντοκιμαντέρ με τίτλο "Lovejoy", ενώ τον επόμενο χρόνο, 2 από τα 10 υποστυλώματα της γέφυρας Lovejoy (μαζί με 7 έργα), μεταφέρθηκαν και τοποθετήθηκαν στην πλατεία του Πύργου Ελισάβετ, αποτελώντας πλέον ένα μόνιμο και χαρακτηριστικό στοιχείο του αστικού τοπίου του Πόρτλαντ. Τα διασωθέντα έργα συνδέθηκαν άρρηκτα με την ιστορία της πόλης κερδίζοντας σημαντική αναγνώριση και προβολή. 

 

 Τα υπόλοιπα έργα αν και αρχίζουν να νικούνται από τη φθορά του χρόνου, συνεχίζουν να ελπίζουν σε μία καλή συντήρηση και φυσικά την ανάδειξή τους:

5 εναπομείναντες πίνακες περιμένουν την διάσωσή τους

Ο Τομ Στεφόπουλος δεν ζωγράφισε μόνο τη γέφυρα, αποτέλεσε και ο ίδιος μία πολιτιστική γέφυρα μεταξύ Ελλάδας - Αμερικής και μεταξύ ζωγραφικής και street-art. Οι "ΓΕΦΥΡΕΣ" είναι ένα ολοκαίνιουργiο τραγούδι, που προέκυψε από τη συνεργασία του κορυφαίου τραγουδιστή και λυράρη Βασίλη Σκουλά, με τον νεότερό του Γιώργο Νικ. Ζερβάκη.

Πώς να γυρίσω τα νερά σε αντίθετη πορεία
Να ξαναχτίσω γέφυρες που είχαν ιστορία

Η κιβωτός των έργων του Γαΐτη

"Ο κόσμος του Γιάννη Γαΐτη είναι ακριβώς ο κόσμος που παλεύει και αγωνιά για να βρει μέσα από τις ταραχές των ημερών μας την έκφραση και τη μορφή που του ταιριάζουν" 

 Οδυσσέας Ελύτης (1947)

Ο Ελύτης από πολύ νωρίς είχε διακρίνει την φρεσκάδα και την μοντέρνα οπτική που ο Γιάννης Γαΐτης (1923-1984) έφερνε στην τέχνη. Τα λόγια αυτά τα έγραψε την χρονιά που ο νεαρός καλλιτέχνης επιχειρεί την πρώτη του δημόσια έκθεση και γνωρίζει την καθολική αποδοκιμασία για τις μετα-ιμπρεσιονιστικές επιρροές και το υπερρεαλισμό (ή σουρεαλισμό) που παρουσιάζει. Ένας πολύ γνωστός άνθρωπος της τέχνης μάλιστα, έγραψε ότι η «σπληναντερογραφία του κ. Γαΐτη είναι για μένα κινέζικα»
   
Ο Γιάννης Γαίτης φεύγει για το Παρίσι το 1950 για θα επιστρέψει στην Ελλάδα το 1974 έχοντας πλέον στις βαλίτσες του την διεθνή καταξίωση. Η δουλειά του Γαΐτη δεν παρατίθεται δίπλα στην street-art για λόγους σύγκρισης αλλά για την συσχέτιση και προβληματισμό, όπως επιχειρήθηκε πάλι στο μπλοκ για τον Ακριθάκη.
  
Σε μία παλιά του δημιουργία βλέπουμε ακαθόριστα σχήματα που παραπέμπουν σε παραμορφωμένα γράμματα. Θυμίζουν τα σημερινά γκράφιτι tag (υπογραφές). Η παράθεση των δύο έργων μας δημιουργεί σύγχυση στο πότε η τέχνη πλησιάζει τη γραφή ή πότε η γραφή (lettering) πλησιάζει την τέχνη (grafitti). (Τα νούμερα 1312 στο tag αντιστοιχούν στα γράμματα ACAB, γνωστό ακρωνύμιο στο οποίο είχαμε αναφερθεί  παλαιότερα εδώ.)
      

Γαΐτης: (σε έκθεση 1954) για κάποιους ήταν "σπληντερογραφία"

Γκράφιτι αγνώστου δημιουργού (σε τοίχο του Κεραμικού 2013)

   
Το τυποποιημένο ανθρωπάκι με το καπέλο και το κοστούμι του κάνει την εμφάνισή του την δεκαετία του ΄60 και έκτοτε εγκαθιστάτε στα έργα του. Είναι ο άνθρωπος-μάζα, ο αποξενωμένος, ο μηχανοποιημένος που επαναλαμβάνεται συνεχώς, έχοντας ανούσιες διαφοροποιήσεις από τους γύρω του. Ο Γαΐτης έκτοτε ανακαλύπτει τα ανθρώπινα τοπία. 
  
Ζωγραφίζει συνεχώς πανομοιότυπες φιγούρες, κυρίως άντρες με καπέλο και κουστούμι. Στα 6 αντρικά προφίλ η ρίγα στο σακάκι αποτελεί και την μόνη διαφορά ανάμεσά τους. Αυτή θέλει να δει ο σύγχρονος άνθρωπος και αποσπά την προσοχή του από τις υπόλοιπες ομοιότητες.   Ο Γαΐτης έλεγε πως "τα Ανθρωπάκια τού σήμερα, είναι το κατεστημένο και το ίδιο το Ανθρωπάκι αυτό αντιδρά στο κατεστημένο". Μία ανάλογη παράθεση προφίλ μοιάζει να απασχολεί και τον street artist Cacao Rocks (βλ. ΥΓ1). Σε κάποιες περιπτώσεις δίνει άλλο χρώμα σε κάποια ανθρωπάκια σε άλλες τα βάζει να μοιράζονται τυχαία ένα κοινό χρωματικό μωσαϊκό. Το νόημα σε κάθε περίπτωση είναι το ίδιο "όλοι μοιάζουν". Βέβαια το μοτίβο της επανάληψης ενός προφίλ δεν είναι καινούριο. Μου θύμισε έντονα αρχαία αιγυπτιακή ζωγραφική. Εκεί οι φιγούρες διαφοροποιούνται λίγο όταν αναφέρονται στην ανώτερη τάξη ενώ μοιάζουν ίδιες όταν απεικονίζουν δούλους.
  

Γαΐτης: "6 Αντρικά προφίλ" (λιθογραφία)

Cacao Rocks: "Deja vu 013" (κοντά στο Σύνταγμα)

Αρχαία ταφική Αιγυπτιακή τοιχογραφία

   

Βρίσκω σε γλυπτό το "Television men" του Γαΐτη με την οθόνη ενσωματωμένη στο σώμα του ανθρώπου. Δεν γνωρίζω την ημερομηνία, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε πως ήταν από τα τελευταία του, τέλη του '70 ή αρχές των '80. Αποξένωση. Αρκετές δεκαετίες μετά, το 2010 ο διασημότερος παγκοσμίως street artist Βρετανός Βanksy κατηγορείται ότι το έργο του "TV heads" αντιγράφει τον Γάλλο Blek Le Rat. Οι οθόνες έχουν αντικαταστήσει το ανθρώπινο κεφάλι. Πλύση εγκεφάλου. Το θέμα αρέσει και αγκαλιάζεται από καλλιτέχνες, σχεδιαστές, διαφημιστές κλπ σε όλο τον κόσμο που θέλουν να εκφράσουν την εποχή τους. Απρόσωπη επικοινωνία. Στην ελληνική street art παρατηρούμε σήμερα ανάλογες δημιουργίες, όπως σε πολλά έργα του Naip της ομάδας N_Grams (βλ. ΥΓ2) αλλά και αλλού όπως π.χ. σε τοίχους του Κεραμικού και των Χανίων. O Γαΐτης μοιάζει να ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του. 

Γαΐτης: "Television men"

Blek Le Rat: "Computer man"

Το μεταγενέστερο "TV heads" του Banksy

Naip (N_Grams crew) σε τοίχο των Εξαρχείων

Άγνωστος - Κεραμικός

Άγνωστος - Χανιά (φωτό: Ν.Πυροβολάκης)

Όταν ο Γαΐτης ολοκλήρωνε την καριέρα του, η street art ξεκινούσε. Εμείς όμως έχουμε το προνόμιο να τον θεωρούμε σαν ένα σύγχρονο καλλιτέχνη του δρόμου κάθε φορά που  καθόμαστε στις κόκκινες μεταλλικές καρέκλες, περιμένοντας το μετρό στο σταθμό Λαρίσης.

  

Η τέχνη του Γαΐτη στο σταθμό Λαρίσης

Η Ελένη Βιτάλη (1954 - ) γράφει την "Κιβωτό" σε ηλικία 20 χρονών, μόλις είχε γεννήσει τον γιο της. Θα το ηχογραφήσει πολλά χρόνια αργότερα στο δίσκο "Το Απέναντι Μπαλκόνι" του 1989, καταθέτοντας έτσι και το συνθετικό της ταλέντο πέρα από την μεγάλη φωνή της. Οι στίχοι της καυτηριάζουν τον άνθρωπο - γρανάζι του κατεστημένου, όπως επίσης και το ελαφρύ lifestyle της τηλεόρασης:

Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας
κι ο γιος μου τ' ανταλλακτικό
θα 'ναι εντάξει μια ζωή στη δούλεψή σας
είναι από άριστο υλικό

..............................

Γεννήθηκα με ένα γιατί

μες την καρδιά κρυμμένο

ποιους μάγκες εξυπερετώ

ποιοι μ’ έχουν κουρδισμένο
  

 ΥΓ1: Επαναλαμβανόμενα προφίλ του Cacao Rocks (πηγή: flickr.com). Στα 3 πρώτα έργα  τα προφίλ σχεδιάζονται (επικάθονται) πάνω σε ένα ενιαίο χρωματικό καμβά, ανεξάρτητα από αυτόν. Στα 2 τελευταία το κάθε προφίλ παίρνει τον δικό του χρωματισμό.

  

Πολύχρωμα προφίλ (2 τριάδες + 1 ανφας)

Πολύχρωμα προφίλ (2 τριάδες + 1 ανφας)

Δίχρωμα προφίλ, με το πράσινο σε 2 τόνους (2 τριάδες)

Μονόχρωμα προφίλ (2 τριάδες + 1 ανφάς)

Μονόχρωμα προφίλ (2 τετράδες)

ΥΓ2: O Dim Naip και η ομάδα Ν_Grams απεικονίζουν συχνά τον σύγχρονο άνθρωπο με οθόνη στη θέση του κεφαλιού:
   

    

Αν θα μπορούσα την τέχνη να άλλαζα

Pointe στα γαλλικά είναι οι κουκκίδα και Pointillism είναι η τεχνοτροπία με χρήση κουκίδων διαφορετιων χρωμάτων που όσο απομακρυνόμαστε από το έργο, η όρασή μας τα συγχωνεύει και τα ενοποιεί. Η τεχνική αυτή που αναπτύθχηκε από ιμπρεσιονιστές ζωγράφους περί τα τέλη του 1880 μας φαίνεται σήμερα πολύ οικία. Αιτία είναι η ίδα βασική αρχή της κουκίδας χρησιμοποιείται ευραίως στην ανάλυση των οθονών τηλεοράσεων, στα pixels των ψηφιακών μηχανών, τηλεφώνων και εκτυπωτών όπως επίσης και σε πλήθος άλλων συσκευών. Ένας βασικός πρωτεργάτης του Πουαντιλισμού είναι ο Γάλλος Georges Seurat (1859 - 1891), λεπτομέρεια από το έργο La Parade de Cirque (1888) βλέπουμε σε αντιπαράθεση με γκράφιτι του Ανήσυχος. Ο Σερά  αν και πέθανε τον 19ο αιώνα θεωρήθηκε προπομπός της σύγχρονης τέχνης όπως αυτή εξελίχθηκε τον 20ο αιώνα.

Από το La Parade de Cirque (1888) του Seurat

Από ρολό καταστήματος (2013) Ανήσυχος

Στην πορεία αυτή της σύγχρονης - μοντέρνας τέχνης, ένα μεγάλος σταθμός ήταν και η εισαγωγή της αφαίρεσης σε αυτή. Υπεύθυνος για αυτό ο μεγάλος Ρώσος Wassily Kandinsky (1866-1944) που άλλαξε πλήρως τον τρόπο σύνθεσης δημιουργώντας την τεχνοτροπία της Abstract art ή αλλιώς Αφηρημένης τέχνης. Παρακάτω βλέπουμε το έργο White (1923) σε αντιπαράθεση με σχέδιο αγνώστου (με υπογραφή ISMOI) σε είσοδο σπιτιού στου Ψυρρή.

White (1923) του Wassily Kandinsky

Αφηρημένο σχέδιο στου Ψυρρή

 

Οι συγκρίσεις είναι το ίδο βέβηλες όσο και γοητευτικές. Σερά και Καντίνσκι έθεσαν τους δικούς τους κανόνες στη ζωγραφική και κατάφεραν ο καθένας με τον τρόπο του να αλλάξουν την πορεία της τέχνης. Η street art διεκδικεί σήμερα με αξιώσεις κάτι ανάλογο και πιστεύω θα το πετύχει. Ο Φίλιππος Πλιάτσικας το 2007 στο "αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα" τραγουδά σε στίχους της Ντέπυς Χατζηκαμπάνη:

Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα,

θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.

Από την παραλία της Καλαμάτας (φωτό: Ευαγγελία Εύα Κέλλη)

H παλέτα της ζωής του Ακριθάκη

Ο Αλέξης Ακριθάκης (1939-1994) υπήρξε γόνος γνωστής και ευκατάστατης οικογένειας των Αθηνών. Αφού αποβλήθηκε το 1955 δια παντός από την Λεόντειο, ξεκινάει μία περιπετειώδη ζωή, γεμάτη ταξίδια καταχρήσεις και ζωγραφική. Την εποχή που ο Ακριθάκης ξεκίνησε να ζωγραφίζει, δεν υπήρχαν ούτε η street art, ούτε τα γκράφιτι. Κι όμως στα έργα του, βλέπω καθαρά την κουλτούρα του δρόμου μαζί με πολλά «έθνικ» στοιχεία. Ψάχνω για ομοιότητες ανάμεσα στα έργα του και στα γκράφιτι που έχω φωτογραφήσει. 

Οι πρώτες του δουλειές είναι ασπρόμαυρες συνθέσεις, γνωστές και ως “τσίκι - τσίκι” (ο χαρακτηριστικός ήχος της πένας στο χαρτί), ξεκινάνε από μία τυχαία κουκίδα. Ένας ασπρόμαυρος τοίχος του Κεραμικού παραπέμπει στο έργο του, «τσίκι – τσίκι» (1966). Τα βάζω δίπλα – δίπλα και μέχρι και ο φεγγίτης του σπιτιού θέλει να συμβάλει σ’ αυτή την ομοιότητα!

Σχέδιο τσίκι-τσίκι Α. Ακριθάκης (1966)

Τοίχος στον Κεραμικό

Στις μετέπειτα δουλειές του βρίσκουμε σύμβολα, όπως ο ήλιος, το μάτι, το πουλί, η βαλίτσα και πολλά ακόμη χρησιμοποιούνται με έντονα χρώματα και αντιθέσεις. Βρίσκω μία φιγούρα του Cacao Rocks (δεξιά) στο Κολωνάκι που μου μοιάζει σαν να έχει ξεπηδήσει από τις «12 ιστορίες» (1974) του Ακριθάκη. Οι χρωματικές αντιθέσεις και η χρήση του ματιού, ενισχύουν την αίσθηση! 

"12 ιστορίες" Α. Ακριθάκης (1974)

Κομμάτι του Cacao Rocks

Η αντιπαραβολή, πετυχημένη ή ατυχής, ελάχιστη σημασία έχει. Είναι η γλυκιά αυθαιρεσία που κάνω βάζοντας ένα γκράφιτι δίπλα σε ένα έργο τέχνης που με διασκεδάζει! Ο Φιλοκτήτης ανήκει στη νέα ελπιδοφόρα γενιά του hip-hop. Στο τραγούδι «Η παλέτα της ζωής μου» αναμιγνύει  όμορφα τα χρώματα με την ζωή, στήνοντας έναν πίνακα με έγχρωμους στίχους:

"Το κάθε τι συνδυάζεται με τα χρώματα,

καταστάσεις πρόσωπα ήχοι μα και αρώματα

πάρε μια γεύση απ' τη παλέτα της ζωής μου,

από τον πίνακα χρωμάτων της ψυχής μου."

Φωνές των τοίχων

Από μικρούς μας διδάσκανε ορθοφωνία αλλά αργότερα κατάλαβα πως ήταν απλώς μια μονοφωνία. Δεν ενθάρρυναν την νεανική μας διαφωνία κι έτσι σιγά, σιγά σώπασα. Μα και τις λίγες φορές που μίλησα, ακούστηκα σαν παραφωνία. Ζούμε μας είπαν στην εποχή της δημοκρατίας, ο καθένας  μας μπορεί να εκφραστεί με δεκάδες τρόπους και αυτό το λένε πολυφωνία. Μα τότε γιατί ενημέρωσή μας μοιάζει περισσότερο με συμφωνία; Εφημερίδες, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και ιστοσελίδες δείχνουν όλα ομοφωνία. Κι αν ψάξεις για κάποια άλλη ενημέρωση βρίσκεις μόνο κακοφωνία. Και αν κάπου πετύχεις ένα διάλογο, διεξάγετε με ανούσια διχογνωμία. Τώρα ανοίγω ένα μπλόγκ, πιστεύοντας πως δεν αξίζει άλλο η αφωνία. Μα η φωνή μου είναι μικρή, πως θα ακουστεί; Θα είναι σαν να μιλάω σε τοίχους! Θα ενώσω την φωνή μου με αυτές των τοίχων και θα σηκώσω και κάποια τραγούδια που κάπου έχουν παραπέσει. Μαζί ίσως βγάλουμε μια μικρή καλλιφωνία…

Φωνές των τοίχων (από Klark)

Η «Φωνή» είναι ένα αγαπημένο τραγούδι από τον Μόνιμο Κάτοικο (Άγρυπνος), ο οποίος πραγματοποιεί ένα εσωτερικό διάλογο με τη φωνή του (Ειρήνη Σταματάκη).

Φωνή:   - Είμαι ένα κομμάτι σου εγώ
ΜΚ:        - Μα είμαι χίλια κομμάτια, τι μου λες;
Φωνή:   - Άνοιξ’ τα χείλια και τα μάτια σου και δες
ΜΚ:        - Βλέπω πολλά μα προτιμώ τη σιωπή
Φωνή:   - Άσε με να ακουστώ
ΜΚ:        - Θα σε αφήσω μα σε φοβάμαι φωνή μου ώρες-ώρες