Το Μοιραίο Καραβάνι της Ε.Ε.

Ένας από τους μεγαλύτερους γρίφους στην παγκόσμια ιστορία αποτελεί η εξαφάνιση 5.000 επίλεκτων ανδρών της ρωμαϊκής 9ης Λεγεώνας στην Μ. Βρετανία, χωρίς να αφήσουν πίσω τους ούτε ένα ίχνος μάχης. Ένα αντίστοιχο μύθο θα αφήσει στην σύγχρονη ιστορία η εξαφάνιση όλων των ευρωπαϊκών προσαρμογών της Ελλάδας, χωρίς αυτές να αφήσουν πίσω τους ούτε ένα ίχνος εξυγχρονισμού στην οικονομία και τους θεσμούς της. Χρειάστηκε να περάσουν 33 χρόνια από την ένταξή μας στην ΕΟΚ, να χρηματοδοτηθεί η χώρα με 4 στοχευμένα πακέτα στήριξης (Ντελόρ, Β΄ΚΠΣ, Γ΄ΚΠΣ και ΕΣΠΑ) και να διανυθούν 12 χρόνια εντός ΟΝΕ και ευρώ για να διαπιστώσουμε την πλήρη απουσία κάθε ευρωπαϊκής σύγκλισης. Διοργανώθηκαν οι Ολυμπιακοί αγώνες για να αποκτήσει η χώρα ανεκμετάλευτα γήπεδα, μνημειώδη κουφάρια της διαφθαρμένης κυβερνητικής ανικανότητας που μας ταλανίζει. Η όποια συμμόρφωση της νομοθεσίας με τις ευρωπαΐκές οδηγίες, έγινε χωρίς μεταρρυθμίσεις αλλά με αρπα-κολατζίδικους νόμους, υπουργικές αποφάσεις και εγκυκλίους που είναι γεμάτες παράθυρα, πόρτες και κάθε λογής κουφώματα προκειμένου να εξασφαλιστεί ότι απολύτως τίποτα δεν θα αλλάξει.
  

Όλο αυτό το διάστημα, σε όλες τις έρευνες της που αφορούσαν  την Ε.Ε. η χώρα φιγουράριζε τελευταία αν αφορούσε κάτι καλό πχ. ανταγωνιστικότητα, καινοτομία, ή πρώτη αν αφορούσε κάτι κακό π.χ. διαφθορά, τροχαία, κάπνισμα κλπ. Μέσα σε μία τέτοια πληθώρα ερευνών, ακόμα και ένας αδιάφορος πολίτης γνώριζε πολύ καλά πως χώρες που εντασσόντουσαν στο καραβάνι της Ε.Ε. μετά από εμάς, γρήγορα τις βλέπαμε μπροστά μας σε όλους σχεδόν τους τομείς της κοινωνίας και της οικονομίας. Όλα αυτά βέβαια, αντί να σημαίνουν συναγερμούς και να ενεργοποιούν τα πολιτικά και κοινωνικά αντανακλαστικά της χώρας, υποβιβαζόντουσαν σε στοιχεία που τόνιζαν την ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα του αυτάρεσκου έθνους μας. Χρεωκοπήσαμε με όμορφα τσιτάτα του τύπου «δουλεύω για να ζω και δε ζω για να δουλεύω» και οδηγηθήκαμε ξεβράκωτοι στην τρόικα επειδή ήμασταν σίγουροι πως θα «τα καταφέρνουμε πάλι έστω και την τελευταία στιγμή».

Οι τελευταίοι στο μοιραίο καραβάνι της ΕΕ

Οι Έλληνες συμβιβαστήκαμε εύκολα με την τελευταία θέση, προσφεύγονας στην παρηγοριά της αρχαιολατρικής μας υπεροχής έναντι βαρβάρων και κουτόφραγκων. Η ιστορική μας αυτή ανωτερότητα, διόλου δεν βοήθησε την ασθμαίνουσα πορεία της χώρας που αδιαφορούσε για τις εξελίξεις που λάβαιναν χώρα στις Βρυξέλες . Έτσι το μοιραίο καραβάνι της ΕΕ χάθηκε πλέον από το οπτικό μας πεδίο και λίγες μόνο χώρες του νότου έμειναν να διακρίνονται αχνά στον ορίζοντά μας.

 

Τα Μωρα στη Φωτιά είναι ιστορικό συγκρότημα που μας έρχεται από την δεκαετία του ’80. Στο Μοιραίο Καραβάνι του 2011 τραγουδάνε με έντονη ρέγκε διάθεση:

Δε μας φοβίζει φίλε μου, το Πέρασμα του Χρόνου
μονάχα οι συμβιβασμοί, του καθενός ατόμου
Κανείς δε μας εμπόδισε, να βρούμε Ευτυχία
στο Καραβάνι της Ζωής, ν' αλλάζουμε πορεία