Από τα "δανεικά" ιδανικά στα "ιδανικά" δανεικά

Η κεντρο-αριστερά στη χώρα μας πάσχει από οικονομικό αναλφαβητισμό και η κεντρο-δεξιά από κοινωνική αναλγησία. Αμφότεροι καλύπτουν τις αδυναμίες τους αυτές με τον φερετζέ του λαϊκισμού.

Νοικοκυριό που δεν μπορεί να γεμίσει το πιάτο του με αυτά που παράγει δεν έχει την πολυτέλεια να κλείσει την πόρτα στον μόνο άνθρωπο που μπορεί να του δανείσει χρήματα. Εκτός φυσικά εάν έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει όποιον δεν μπορεί να παράγει, να αφήσει πχ το παιδί αγράμματο ή τον παππού χωρίς φαγητό και φάρμακα.  

Οι λαϊκιστικές αντιμνημονιακές δυνάμεις της χώρας, δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι οποιουδήποτε τύπου χρεωκοπία, χωρίς την εξασφάλιση ενός ισχυρού πρωτογενούς πλεονάσματος, θα οδηγούσε σε καταστροφικά αποτελέσματα (αδυναμία καταβολής μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, ελλείψεις σε εισαγόμενα όπως πετρέλαιο, τρόφιμα, φάρμακα κλπ.). Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Ασκούνε εύκολη αντιπολίτευση εκ του ασφαλούς. Μόνη εξαίρεση το ΚΚΕ που ο παρωχημένος αντιπολιτευτικός του λόγος είναι καταδικασμένος να παραμείνει ακριβώς ο ίδιος είτε βρισκόμαστε σε ύφεση, είτε σε ανάπτυξη.

Νοικοκυριό που δεν περιορίζει τις δαπάνες του και δεν μεριμνεί για την απασχόληση των μελών του (ανεργία), απαιτεί από το μέλος που εργάζεται να παράγει όλο και περισσότερα ώστε να ταϊστούν όλοι. Μοιραία υπάρχει ο κίνδυνος, το κορόιδο να τα βροντήξει και να πάει να μείνει σε άλλο νοικοκυριό (κλείσιμο επιχειρήσεων, φυγή συναλλάγματος).  

Οι «εξ’ ανάγκης» μνημονιακές δυνάμεις της χώρας, αδυνατούν (ή δεν θέλουν) να καταλάβουν ότι οφείλουν στήριξη στις παραγωγικές τάξεις της χώρας προκειμένου αυτές να μπορέσουν να ταΐσουν όλη τη χώρα. Αντ' αυτού φροντίζουν τις φορο-πετσοκόβουν, να τις αποκόπτουν από ρευστότητα και να δημιουργούν συνθήκες αύξησης του κόστους παραγωγής. Επίσης αντί να περιορίσουν τις δαπάνες του κράτους με την μείωση του λειτουργικού του κόστους και της γραφειοκρατίας, προτειμούν την παρακράτηση της επιστροφής του ΦΠΑ και τον μηδενισμό των δημοσίων επενδύσεων που τσακίζουν κάθε διάθεση για επένδυση και ανάπτυξη. Το συνκυβερνώντα κόμματα πέτυχαν τελικά ένα καλό πλεόνασμα κάνοντας όμως μία βιβλική θυσία 1,5 εκ. άνεργων, που στο εξής θα αποτελούν την κοινωνική και οικονομική βόμβα στα θεμέλια οποιασδήποτε σχεδιαζόμενης ανάπτυξης που θα αδυνατεί να συμπεριλάβει το μεγάλο μέρος όλου αυτού του κόσμου.
 

Ήταν δανεικά τα ιδανικά μας (Klark)

Μέσα σε μία στιγμή (ιστορική;) περάσαμε από τα χρόνια των "δανεικών" ιδανικών στα χρόνια των "ιδανικών" δανείων. Τα ιδανικά των περασμένων δεκαετιών, από τα δημόσια έργα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες μέχρι το "δικό μας" σπίτι, το καινούριο αυτοκίνητο και το εφάπαξ του συνταξιούχου ήταν όλα δανεικά. Ακολουθούν πλεόν οι δεκαετίες της αποπληρωμής των χαμηλότοκων "ιδανικών" δανείων που πήραμε όλο αυτό το διάστημα που λείπαμε από τις αγορές. 

Η Σοφία Κουρτίδου υπογράφει, την μουσική τους στίχους και την εκτέλεση στο απολαυστικό Δανεικά Ιδανικά με μόνη ορχήστρα τα φωνητικά της. Κάνει το ντεμπούτο της αμέσως μετά την υπογραφή του μεσοπρόθεσμου το 2011 τραγουδώντας: 

Όταν με στέλνανε μικρή να μάθω αρμόνιο
πού να 'ξερα πως θα με βρει ένα μνημόνιο
Και αφού σε όλους πια χρωστάμε και δεν έχουμε να φάμε
Τα ιδανικά θα μαγειρέψω, θα τα κάνω πανέ

Τώρα που είπαμε ξανά στο μεσοπρόθεσμο NAI

Από το τσαρδί μου στη μακρινή Γκαμπόν

Τα πρώτα graffiti που έκαναν πρόσφατα την εμφάνισή τους στους τοίχους της Λιμπρεβίλ (Libreville), πρωτεύουσας της Γκαμπόν στην κεντρική Αφρική, δεν επικαλούνται αντεξουσιαστικά ή πολιτικά συνθήματα όπως θα περίμενε ίσως κάποιος, αλλά καλούν τους κατοίκους της πόλης να τηρήσουν κάποιους βασικούς κανόνες υγιεινής όπως να πετάνε τα σκουπίδια στους κάδους. Το πρόβλημα των ακάθαρτων δρόμων είναι ίσως το βασικότερο που αντιμετωπίζει η αφρικανική πόλη και με συνθήματα και εικόνες πάνω στους τοίχους, κάποιοι πολίτες και κυβέρνηση στοχεύουν στην ευαισθητοποίηση των κατοίκων.

Το παιδί προτρέπει την μάνα να χρησιμοποιήσει τον κάδο

Οι φωτογραφίες που κοσμούν το ποστ στάλθηκαν από τον καλό φίλο Τ που εργάζεται πλέον εκεί και μου θύμισαν την πρόσφατη ελληνική καμπάνια "όχι σκουπίδια σε θάλασσες και ακτές". Ο Τ και η Ε, είναι ένα ζευγάρι μορφωμένων και ικανών φίλων, που στην αρχή περίπου της κρίσης θέλησαν να αναζητήσουν την ευκαιρία μίας αξιοπρεπούς ζωής μακριά από την σύγχρονη ελληνική μιζέρια. Μετανάστευσαν λοιπόν στη μακρινή Γκαμπόν όπου δραστηριοποιούνται μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες και προβάλει μία προοπτική καριέρας και αντίστοιχων απολαβών.

Όχι τα σκουπίδια στα φρεάτια

Η ελίτ της ελληνικής νεολαίας από πλευράς μόρφωσης και δυνατοτήτων, είτε έχει φύγει για το εξωτερικό είτε το σκέφτεται πολύ σοβαρά. Εμπόδια όπως η γλώσσα, οι οικογενειακές υποχρεώσεις και οι δεσμοί με αγαπημένους ανθρώπους κάμπτονται εύκολα εμπρός στην ανάγκη απασχόλησης και επιβίωσης.

 
"Εκείνος που σπούδασε και δεν εφήρμοσε τις γνώσεις του, μοιάζει με εκείνον που οδήγησε το βόδι του στο χωράφι και δεν έσπειρε"

Τα παραπάνω λόγια του Σααδή ταιριάζουν γάντι στη χώρα που μπορεί να οργώνει αλλά δεν σπέρνει, μπορεί δηλαδή να επενδύει στην εκπαίδευση της νεολαίας της αλλά δεν φροντίζει στην δημιουργία ενός αντίστοιχου επενδυτικού περιβάλλοντος ώστε να θρέψει τους καρπούς που της αναλογούν. Το μεγάλωμα ενός ανθρώπου και η εκπαίδευσή του, αποτελούν με οικονομικούς όρους μία από τις σημαντικότερες επενδύσεις που μπορεί να κάνει μία οικογένεια και κατ’ επέκταση η ίδια χώρα. Όσο καλύτερος επαγγελματίας γίνει αυτός τόσο μεγαλύτερη απόσβεση κάνει στα κεφάλαια που δαπανήθηκαν για τις δεξιότητες και τα εφόδια που απέκτησε. Υπό αυτό το πρίσμα, η μετανάστευση ισοδυναμεί με φυγή κεφαλαίων από μία χώρα που αδυνατεί να τα αξιοποιήσει. Προτιμά να δώσει τα κεφάλαια αυτά σε μία άλλη χώρα ελπίζοντας μόνο σε ένα μέρισμα (έμβασμα βοήθειας από το εξωτερικό) όπως έπρατταν οι ελληνοαμερικάνικοι, ή σε ένα μελλοντικό επαναπατρισμό του μετανάστη.

Οι Επίλεκτοι αποτυπώνουν όμορφα τα συναισθήματα ενός ξενιτεμένου νέου, στο τραγούδι «Το τσαρδί μου» που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα:

  
«εγώ είμαι με αυτούς που θέλουν να ζήσουν το ακραίο
που εξερευνούν το άγνωστο να ανακαλύψουν το νέο
αν κάνεις άγρια ζωή θα σπάσεις τον κωδικό
θα νοιώσεις όπως οι λύκοι όταν κοιτάζουν τον γκρεμό
δεν θα νιώθεις ίχνος φόβου θα είσαι έτοιμος για όλα
εγώ έφυγα χαλίκι και επέστρεψα βουνό»

Όταν όλα πάνε χαράμι, all you need is joke

Τα όμορφα πορτραίτα (paste up) στους τοίχους του κέντρου της Αθήνας είναι δημιουργία του WD (Wild Drawing) που μας προτρέπει να ζωγραφίσουμε ένα χαμόγελο στις σκυθρωπές μας εκφράσεις και να αστειευτούμε. Να αντικαταστήσουμε τη θλίψη μας, με αισιοδοξία και χαρά. Αll you need is joke είναι το σύνθημα, ή αλλιώς το μόνο που χρειάζεσαι είναι αστεϊσμός. Ασυναίσθητα όλοι μας εκλαμβάνουμε το χαμόγελο ως ένα δείκτη χαράς και της ευτυχίας του ανθρώπου με βάση την παρακάτω σχέση:

χαμόγελο = εσωτερική ευδαιμονία = ευτυχία

Η ανωτέρω εξίσωση είναι για πέταμα φυσικά, διότι εάν ίσχυε οι μονίμως χαμογελαστοί αεροσυνοδοί, πωλητές, και εργαζόμενοι στις δημόσιες σχέσεις θα έπλεαν σε πελάγη παντοτινής ευτυχίας. 

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλά χαμόγελα. Αυθόρμητα, προσποιητά, ειρωνικά ακόμα και ζωγραφιστά όπως αυτά των γκράφιτι και των κλόουν. Ένα παιδικό χαμόγελο θα φανερώσει την στιγμιαία χαρά ενός μπόμπιρα. Ένα νεανικό θα προδώσει πιθανώς τον πρώτο έρωτα που φουντώνει σε έναν έφηβο. Ένα λυτρωτικό χαμόγελο θα ανέβει αιφνιδιαστικά στο πρόσωπό μας για να μας ανακούφισει από μία μεγάλη αγωνία που περάσαμε ή από την απάλυνση ενός έντονου πόνου. Χαμόγελα υπάρχουν πολλά σαν και αυτό της ευχάριστης σκέψης, ενός καλού νέου, του αναπάντεχου αστείου μέχρι και αυτό της ζαριάς που θέλαμε στο τάβλι.

Υπάρχει όμως ένα χαμόγελο που μεγαλώνοντας μαθαίνω να το εντοπίζω όλο και περισσότερο. Είναι το χαμόγελο της υποκριτικής ευγένειας, της συγκατάβασης και της πειθήνιας υπακοής. Είναι αυτό που φοράμε μπροστά στον ισχυρό που ίσως χρειαστεί να ζητήσουμε κάτι. Είναι αυτό που δείχνουμε στο αφεντικό μας όταν μας βάζει πρόσθετη δουλειά. Είναι τέλος το πικρό χαμόγελο της υποχώρησης που δείχνουμε στο φίλο ή στον σύντροφό μας όταν θέλουμε να αποφύγουμε μία ρήξη ή μία αντιπαράθεση.Είναι όλα αυτά τα συμβιβαστικά χαμόγελα που για να τροφοδοτήσουν τις φιλοδοξίες μας, κλέβουν χώρο από την ελευθερία μας και για να διατηρήσουν τις κοινωνικές μας ισσοροπίες, καταναλώνουν τον αέρα της ανεξαρτησίας μας.   

Μεγαλώνοντας αντικαθιστούμε όλο και περισσότερα αυθόρμητα χαμόγελα με υποκριτικά. Είναι πιθανώς το κόστος που πληρώνουμε ώστε να μπορούμε να συντηρούμε και να αυξάνουμε όσα αποκτούμε στη ζωή μας. Κύρος, γνωριμίες, κοινωνική αποδοχή και θέση εργασίας απαιτούν από εμάς όλο και συχνότερα το χαμόγελο του συμβιβασμού.

Με το ασυμβίβαστο ακόμα χαμόγελο του ανθρώπου που δεν πολυ-νοιάζεται για όσα χάνει, οι νεοεμφανιζόμενοι παιδικοί φίλοι Boem & Νemo τραγουδούν και σκορπίζουν το κέφι και την αισιοδοξία με το «πάν’ χαράμι»:

"Είμαι για πάρτη μου, χαμογελώ αγάπη μου
μου αρκεί μια κιθάρα κι έτσι κάνω το κομμάτι μου
λυπάμαι που λυπάσαι που λυπούνται, στο παπάρι μου
κι αν όλα πήγανε χαράμι το γλεντώ στην άκρη μου"

Happy End (WD)

ΥΓ: Ένα παλιότερο ποστ με δουλειά πάλι του WD είναι και ο Άδειος Βασίλης