Από το τσαρδί μου στη μακρινή Γκαμπόν

Τα πρώτα graffiti που έκαναν πρόσφατα την εμφάνισή τους στους τοίχους της Λιμπρεβίλ (Libreville), πρωτεύουσας της Γκαμπόν στην κεντρική Αφρική, δεν επικαλούνται αντεξουσιαστικά ή πολιτικά συνθήματα όπως θα περίμενε ίσως κάποιος, αλλά καλούν τους κατοίκους της πόλης να τηρήσουν κάποιους βασικούς κανόνες υγιεινής όπως να πετάνε τα σκουπίδια στους κάδους. Το πρόβλημα των ακάθαρτων δρόμων είναι ίσως το βασικότερο που αντιμετωπίζει η αφρικανική πόλη και με συνθήματα και εικόνες πάνω στους τοίχους, κάποιοι πολίτες και κυβέρνηση στοχεύουν στην ευαισθητοποίηση των κατοίκων.

Το παιδί προτρέπει την μάνα να χρησιμοποιήσει τον κάδο

Οι φωτογραφίες που κοσμούν το ποστ στάλθηκαν από τον καλό φίλο Τ που εργάζεται πλέον εκεί και μου θύμισαν την πρόσφατη ελληνική καμπάνια "όχι σκουπίδια σε θάλασσες και ακτές". Ο Τ και η Ε, είναι ένα ζευγάρι μορφωμένων και ικανών φίλων, που στην αρχή περίπου της κρίσης θέλησαν να αναζητήσουν την ευκαιρία μίας αξιοπρεπούς ζωής μακριά από την σύγχρονη ελληνική μιζέρια. Μετανάστευσαν λοιπόν στη μακρινή Γκαμπόν όπου δραστηριοποιούνται μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες και προβάλει μία προοπτική καριέρας και αντίστοιχων απολαβών.

Όχι τα σκουπίδια στα φρεάτια

Η ελίτ της ελληνικής νεολαίας από πλευράς μόρφωσης και δυνατοτήτων, είτε έχει φύγει για το εξωτερικό είτε το σκέφτεται πολύ σοβαρά. Εμπόδια όπως η γλώσσα, οι οικογενειακές υποχρεώσεις και οι δεσμοί με αγαπημένους ανθρώπους κάμπτονται εύκολα εμπρός στην ανάγκη απασχόλησης και επιβίωσης.

 
"Εκείνος που σπούδασε και δεν εφήρμοσε τις γνώσεις του, μοιάζει με εκείνον που οδήγησε το βόδι του στο χωράφι και δεν έσπειρε"

Τα παραπάνω λόγια του Σααδή ταιριάζουν γάντι στη χώρα που μπορεί να οργώνει αλλά δεν σπέρνει, μπορεί δηλαδή να επενδύει στην εκπαίδευση της νεολαίας της αλλά δεν φροντίζει στην δημιουργία ενός αντίστοιχου επενδυτικού περιβάλλοντος ώστε να θρέψει τους καρπούς που της αναλογούν. Το μεγάλωμα ενός ανθρώπου και η εκπαίδευσή του, αποτελούν με οικονομικούς όρους μία από τις σημαντικότερες επενδύσεις που μπορεί να κάνει μία οικογένεια και κατ’ επέκταση η ίδια χώρα. Όσο καλύτερος επαγγελματίας γίνει αυτός τόσο μεγαλύτερη απόσβεση κάνει στα κεφάλαια που δαπανήθηκαν για τις δεξιότητες και τα εφόδια που απέκτησε. Υπό αυτό το πρίσμα, η μετανάστευση ισοδυναμεί με φυγή κεφαλαίων από μία χώρα που αδυνατεί να τα αξιοποιήσει. Προτιμά να δώσει τα κεφάλαια αυτά σε μία άλλη χώρα ελπίζοντας μόνο σε ένα μέρισμα (έμβασμα βοήθειας από το εξωτερικό) όπως έπρατταν οι ελληνοαμερικάνικοι, ή σε ένα μελλοντικό επαναπατρισμό του μετανάστη.

Οι Επίλεκτοι αποτυπώνουν όμορφα τα συναισθήματα ενός ξενιτεμένου νέου, στο τραγούδι «Το τσαρδί μου» που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα:

  
«εγώ είμαι με αυτούς που θέλουν να ζήσουν το ακραίο
που εξερευνούν το άγνωστο να ανακαλύψουν το νέο
αν κάνεις άγρια ζωή θα σπάσεις τον κωδικό
θα νοιώσεις όπως οι λύκοι όταν κοιτάζουν τον γκρεμό
δεν θα νιώθεις ίχνος φόβου θα είσαι έτοιμος για όλα
εγώ έφυγα χαλίκι και επέστρεψα βουνό»