Όταν όλα πάνε χαράμι, all you need is joke

Τα όμορφα πορτραίτα (paste up) στους τοίχους του κέντρου της Αθήνας είναι δημιουργία του WD (Wild Drawing) που μας προτρέπει να ζωγραφίσουμε ένα χαμόγελο στις σκυθρωπές μας εκφράσεις και να αστειευτούμε. Να αντικαταστήσουμε τη θλίψη μας, με αισιοδοξία και χαρά. Αll you need is joke είναι το σύνθημα, ή αλλιώς το μόνο που χρειάζεσαι είναι αστεϊσμός. Ασυναίσθητα όλοι μας εκλαμβάνουμε το χαμόγελο ως ένα δείκτη χαράς και της ευτυχίας του ανθρώπου με βάση την παρακάτω σχέση:

χαμόγελο = εσωτερική ευδαιμονία = ευτυχία

Η ανωτέρω εξίσωση είναι για πέταμα φυσικά, διότι εάν ίσχυε οι μονίμως χαμογελαστοί αεροσυνοδοί, πωλητές, και εργαζόμενοι στις δημόσιες σχέσεις θα έπλεαν σε πελάγη παντοτινής ευτυχίας. 

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλά χαμόγελα. Αυθόρμητα, προσποιητά, ειρωνικά ακόμα και ζωγραφιστά όπως αυτά των γκράφιτι και των κλόουν. Ένα παιδικό χαμόγελο θα φανερώσει την στιγμιαία χαρά ενός μπόμπιρα. Ένα νεανικό θα προδώσει πιθανώς τον πρώτο έρωτα που φουντώνει σε έναν έφηβο. Ένα λυτρωτικό χαμόγελο θα ανέβει αιφνιδιαστικά στο πρόσωπό μας για να μας ανακούφισει από μία μεγάλη αγωνία που περάσαμε ή από την απάλυνση ενός έντονου πόνου. Χαμόγελα υπάρχουν πολλά σαν και αυτό της ευχάριστης σκέψης, ενός καλού νέου, του αναπάντεχου αστείου μέχρι και αυτό της ζαριάς που θέλαμε στο τάβλι.

Υπάρχει όμως ένα χαμόγελο που μεγαλώνοντας μαθαίνω να το εντοπίζω όλο και περισσότερο. Είναι το χαμόγελο της υποκριτικής ευγένειας, της συγκατάβασης και της πειθήνιας υπακοής. Είναι αυτό που φοράμε μπροστά στον ισχυρό που ίσως χρειαστεί να ζητήσουμε κάτι. Είναι αυτό που δείχνουμε στο αφεντικό μας όταν μας βάζει πρόσθετη δουλειά. Είναι τέλος το πικρό χαμόγελο της υποχώρησης που δείχνουμε στο φίλο ή στον σύντροφό μας όταν θέλουμε να αποφύγουμε μία ρήξη ή μία αντιπαράθεση.Είναι όλα αυτά τα συμβιβαστικά χαμόγελα που για να τροφοδοτήσουν τις φιλοδοξίες μας, κλέβουν χώρο από την ελευθερία μας και για να διατηρήσουν τις κοινωνικές μας ισσοροπίες, καταναλώνουν τον αέρα της ανεξαρτησίας μας.   

Μεγαλώνοντας αντικαθιστούμε όλο και περισσότερα αυθόρμητα χαμόγελα με υποκριτικά. Είναι πιθανώς το κόστος που πληρώνουμε ώστε να μπορούμε να συντηρούμε και να αυξάνουμε όσα αποκτούμε στη ζωή μας. Κύρος, γνωριμίες, κοινωνική αποδοχή και θέση εργασίας απαιτούν από εμάς όλο και συχνότερα το χαμόγελο του συμβιβασμού.

Με το ασυμβίβαστο ακόμα χαμόγελο του ανθρώπου που δεν πολυ-νοιάζεται για όσα χάνει, οι νεοεμφανιζόμενοι παιδικοί φίλοι Boem & Νemo τραγουδούν και σκορπίζουν το κέφι και την αισιοδοξία με το «πάν’ χαράμι»:

"Είμαι για πάρτη μου, χαμογελώ αγάπη μου
μου αρκεί μια κιθάρα κι έτσι κάνω το κομμάτι μου
λυπάμαι που λυπάσαι που λυπούνται, στο παπάρι μου
κι αν όλα πήγανε χαράμι το γλεντώ στην άκρη μου"

Happy End (WD)

ΥΓ: Ένα παλιότερο ποστ με δουλειά πάλι του WD είναι και ο Άδειος Βασίλης