Τα τερατάκια του Ναυπλίου

Το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να θαυμάσει ένας επισκέπτης του Ναυπλίου είναι τα γκράφιτι των τοίχων. Οι καμβάδες της street art που είναι κυρίως οι τοίχοι, δεν είναι διαθέσιμοι λόγω του έντονου τουριστικού χαρακτήρα της πόλης. Μικρή εξαίρεση μία παλιά αμαξοστοιχία στον παραμελημένο χώρο του ΟΣΕ που έμεινε να θυμίζει τα προ κρίσης χρόνια που το τραίνο σφύριζε στην πόλη.

Το τρένο του ΟΣΕ μόνο στα γκράφιτι χρησιμεύει τώρα

Το Σεπτέμβριο του 2012, μετά από πρωτοβουλία του Δήμου νεαροί καλλιτέχνες και μαθητές ζωγράφισαν με σπρέυ κουτιά  της ΔΕΗ και του ΟΤΕ προσθέτοντας μία χαρούμενη νότα στην πόλη. Τα περισσότερα από τα κομμάτια αυτά σώζονται ακόμα σε καλή κατάσταση και το μπλογκ φωτογράφισε κάποια από αυτά.

Έντονα χρώματα στο "Art is Life"

Με την έξυπνη αυτή δράση οι νέοι κατέθεσαν ένα μέρος της προσωπικότητάς στο αστικό τοπίο της πόλης, ενσωματώθηκαν καλύτερα σε αυτό και απέκτησαν σίγουρα μία ποιο παρατηριτική ματιά για τα έργα άλλων καλλιτεχνών. Τα αδιάφορα σιδερένια κουτιά απέκτησαν ζωντάνια για όλους τους παρατηρητικούς κατοίκους.

Φουσκωμένα πανιά στο πειρατικό του Ορέστη

Είναι ίσως βέβαιο ότι όλοι οι γονείς νιώθουν περήφανοι κάθε φορά που περνάνε μπροστά από τα έργα των παιδιών τους. Δεν είναι όμως το ίδιο βέβαιο ότι θα τα στηρίξουν εάν αυτά αποφασίσουν να ασκήσουν κανονικά σε κάποια ίσως μεγαλύτερη πόλη την ημιπαράνομη τέχνη του γκράφιτι. Η σύγχρονη έκφραση των νέων ανθρώπων έχει πολύ μεγάλες αποστάσεις από αυτή των παλαιότερων γενεών. Η παγκοσμιοποίηση και η τεχνολογική εξέλιξη διευρύνουν τις διαφορές αυτές.

Τα καταπληκτικά σώματα - πρόσωπα της Μ. Κωνσταντίνας

Σε μία παράσταση είναι ένα νεαρός σε μία καρέκλα τρώει ανέμελα καρπούζι. Στο φόντο διακρίνεται ένα πουλί. Στην πίσω όψη του κουτιού βλέπουμε το πουλί σε πρώτο πλάνο και τον καθισμένο νέο στο βάθος. Δύο διαφορετικές παραστάσεις της ίδιας σκηνής και στο πλάι του κουτιού γραμμένο το ερώτημα: "Εσύ πως βλέπεις τη ζωή;".

Η μπροστινή όψη του κουτιού

Η πίσω όψη του κουτιού

Ο καθένας διαλέγει την οπτική πλευρά που θέλει για να δει τα πράγματα. Διαφορετικές γενεές έχουν εκ των πραγμάτων και διαφορετική οπτική γωνία. Το ενδοοικογενειακό χάσμα αναδεικνύεται πάντα με εντυπωσιακό τρόπο όταν η νέα γενιά αρχίσει να αμφισβητεί τους σχεδιασμούς της παλαιότερης:

Τι καρνάβαλος τι κανίβαλος εγώ ο δικός σου αντίλαλος

πως θα γίνω σχεδιάζεις μα απ' τη μύτη θα σου βγει

Πού το πάω εγώ τι ζητάς εσύ αν δεις σωστά την απόσταση

δεν θα έχεις στο τσεπάκι έτοιμη τη συνταγή

Τα παραπάνω τα τραγουδάει η παιδική χορωδία Σπύρου Λάμπρου στο Τερατάκι της τσέπης (2001) του Λ. Μαχαιρίτσα που διαπραγματεύεται τη σχέση παιδιού - γονιού διασκευάζοντας μία παλιά Ιταλική μελωδία που μας έρχεται από κάποιους αιώνες πίσω.

Κανείς δεν γνωρίζει ποια από τα επόμενα έργα κάποιων παιδιών θα βρίσκονται σε κάποια γκαλερί ή στους τοίχους κάποιου εγκαταλελειμμένου κτιρίου. Εμείς θα τα θαυμάζουμε όπου κι αν τα βρίσκουμε.

Μία πόλη πάνω σε κουτί

Ακόμα και οι δράκοι εξημερώνονται

Στο διάστημα του John

Τα τρομερά ψάρια της Ηλιάνας

Οι ζωηροί ήρωες της Μαρίνας

Το εάν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τον όρο γκράφιτι στην "αδειοδοτούμενη" ή στην "κατά παραγγελία" εικονογράφηση, είναι ένα σχετικό και ενδιαφέρον θέμα που ίσως πιάσουμε σε μία προσεχή ανάρτηση. Για περισσότερες φωτογραφίες επισκεφτείτε το σχετικό άλμπουμ του facebook.