Το τελευταίο ταγκό στην Αθήνα

Ευτυχώς για  τον Γεώργιο Παπανδρέου, η ιστορία δεν θα τον καταγράψει ως τον βασικό υπαίτιο της μεγαλύτερης οικονομικής καταστροφής της Ελλάδας ούτε θα τον αναδείξει ως πρωταγωνιστή της μεγαλύτερης κρίσης που πέρασε ποτέ η ΕΕ. Οι ανεκδιήγητοι χειρισμοί που έκανε το φθινόπωρο του 2011 όταν ήδη είχε συμφωνήσει την "διάσωση" της χώρας με αποκορύφωμα την απόφασή του για δημοψήφισμα, είχαν ως ελάχιστο κόστος την πρωθυπουργία και την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Η τύχη φάνηκε να είναι γενναιόδωρη απέναντι στον χαμηλής αντίληψης πρωθυπουργό τον οποίο εξέλεξε με κριτήρια βασιλικού διαδόχου η χώρα. Μπορεί Γάλλοι και Γερμανοί να τον γελοιοποιήσαν κατά την διάσκεψη των G-20 στις Κάννες, όταν τον διασύραν στο ανώτατο δυαντό επίπεδο, απέφυγε όμως τα πολύ χειρότερα, όπως θα ήταν η παγκόσμια κατακραυγή για μετάδοση της παγκόσμιας κρίσης και η σύνδεση του ονόματός του με μία ακούσια και ανεξέλεγκτη εθνική χρεωκοπία.  Το τραπεζικό bank run (φυγή κεφαλαίων από τις τράπεζες) που ξεκίνησε πριν καλά καλά προλάβει ο τότε πρωθυπουργός να ορίσει το ακριβές περιεχόμενο και την ημερομηνία του δημοψηφίσματός του, παρέμεινε τελικά σε διαχειρίσιμα για την ΕΚΤ επίπεδα .

Τις κενές θέσεις πρωθυπουργού και αρχηγού ΠΑΣΟΚ από τις οποίες αναγκάστηκε να παραιτηθεί ο ΓΑΠ, τις κατέλαβαν οι Σαμαράς και Βενιζέλος αντίστοιχα, που με τις εκλογές του 2012 άρχισαν μαζί να χορεύουν το αργεντίνικο "ταγκό της σταθερότητας". Την μουσική την συνθέτει και την παίζει η τρόικα με την Μέρκελ να σολάρει στο μπαντονεόν. Γνωρίζοντας μόνο τα βήματα του Καλαματιανού ο Σαμαράς και του Χαρατσι-ώτικου ο Βενιζέλος, οι δύο κυβερνοεταίροι δυσκολεύονται να ακολουθήσουν τον ρυθμό. Χωρίς την επιδεξιότητα και το συντονισμό που πρέπει, το ταιριαστό κατά τα άλλα ζευγάρι, πατάει συχνά τα πόδια του, φροντίζει όμως να αλληλοστηρίζεται γερά στις φιγούρες έχοντας την συναίσθηση πως η πτώση του ενός είναι πολύ πιθανό να τραβήξει και τον άλλον στο πάτωμα.

 Σαν σε φιγούρα από ταγκό το paste up  (Sane)

 

Ο αργεντίνικος χορός μας φέρνει συνειρμούς της ολέθριας χρεωκοπίας του 2001 που οδήγησε τους πολίτες της λατινοαμερικανικής χώρας σε λεηλασίες supermarket και σε ατέρμονες ουρές συσσιτίων. Η ολιγόχρονη ανάπτυξη της χώρας από το 2003 έως το 2007 με όπλο λίγες κρατικοποιήσεις, αυξήσεις μισθών και υποτίμηση φυσικά του πέσο, βελτίωσε κάπως την κατάσταση αλλά δεν έφερε την προσδοκώμενη διέξοδο από την κρίση με αποτέλεσμα το φάντασμα της χρεοκοπίας να προβάλει πάλι τα τελευταία χρόνια. Ένας τεράστιος πληθωρισμός, μεγαλύτερος του 40%, προκαλεί σήμερα την άτακτη φυγή των κεφαλαίων και διογκώνει υπέρμετρα το εξωτερικό της χρέος της χώρας. Οι εξαγωγές της σόγιας είναι μικρό στήριγμα που δεν αρκεί για να εξασφαλίσει το αναγκαίο συνάλλαγμα της Αργεντινής.
 

Το πρώτο ταγκό στο Μπουένος Άιρες ξεπήδησε από τους οίκους ανοχής και τις φτωχογειτονιές της πόλης στα τέλη του 19ου αιώνα. Το τελευταίο ταγκό στην Αθήνα εισβάλει μέσω των APURIMAC και της φωνής της Έλλη Πασπαλά στα νεόπτωχα και γεμάτα γκράφιτι σοκάκια της ελληνικής πρωτεύουσας το 2012. Οι στίχοι γεμάτοι λέξεις με ελληνική ρίζα, ακούγονται στα αυτιά μας ξένοι και οικείοι ταυτόχρονα, όπως ακριβώς μας ακούγονται και οι περιπέτειες του αργεντίνικου λαού.

Este mi último tango en Atenas
tango lloron, que corre por mis venas.

(Αυτό είναι το τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα
ταγκό δακρύβρεχτο που τρέχει στις φλέβες μου)